HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ

HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ (4 Ekim)
Canlılar dünyası; insanlardan, bitkilerden ve hayvanlardan oluşur. İnsanlar eskiden beri hayvanlarla ilgilenmişlerdir. Kütüphanelerimizde içi yalnız hayvan resimleriyle dolu ansiklopedilerimiz de vardır. Bu ansiklopedilerde hayvanların; özellikleri, beslenmeleri, bakımları, çoğalmaları, hastalıkları ve yararları anlatılır.

Hayvanlar, duyu ve hareket yetenekleri olan canlılardır. Hayvan dostları ilk kez İngiltere'de 1822 yılında bir araya geldiler. Hayvanları korumak, insanların hayvanlara iyi davranmalarını ve hayvanların daha iyi koşullarda beslenme ve korunmalarını sağlamak amacıyla Hayvanları Koruma Birliği'ni kurdular. Yurdumuzda Hayvanları Koruma Derneği 1908 yılında kuruldu. Aynı amaçlı dernekler birleşerek Hollanda'nın başkenti Lahey'de Dünya Hayvanları Koruma Federasyonu'nu oluşturdular. 1931 yılında toplanan bu kuruluş 4 Ekim'i Hayvanları Koruma Günü ilan etti.

İlk çağlarda insanlar, hayvanlardan korkuyorlardı. Hayvanlardan korunmak için evlerini dağların yamaçlarına, kayalıklara kuruyorlardı. Zamanla insanlar hayvanlara yaklaştılar. İnsanlar daha ilk çağda kedi, köpek, at, koyun, sığır, keçi gibi hayvanları evcilleştirdiler. Evcilleşen hayvanlar, insanların yardımcısı oldu. Pek çok kitapta, filmlerde, sahipleri için canını veren hayvan öykülerini okur, izleriz. Hayvanların sahiplerine bağlılıkları, hayvan sevgisinin doğup büyümesine yardımcı oldu. Hayvanları seven insanlar, hayvan hastalıklarını iyileştirmek için çalıştılar. Bugün uygar ülkelerde hayvan hastaneleri kurulmuştur. Veterinerler hayvan hastalıklarını belirleyip iyileştiriyorlar. Hayvan hastalıklarına karşı önlem alınıyor. Hayvanları hastalıklardan korumak için aşı yapılıyor.

Başlıca besinlerimiz olan et, süt, yumurta, yağ hayvanlardan sağlanır. Giyeceklerimizin bir bölümü de hayvanların derisinden, yün ve tüylerinden yapılır. İnsan sağlığı için gerekli olan aşı ve serumun yapılmasında da hayvanlardan yararlanılır.

Kafesteki kanaryanın ötüşünü dinlemek, akvaryumdaki balıkları seyretmek bizi dinlendirir. Çiçekten çiçeğe, ağaçtan ağaca dolaşan böcekler, bitkilerin çoğalma olayına yardımcı olur. Çevremizdeki hayvanlardan doğrudan doğruya veya dolaylı olarak yararlanıyoruz. Kuşkusuz akrep, yılan gibi zararlı hayvanlar da vardır. Bu zehirli hayvanlardan kendimizi korumalıyız.
Hayvanları sevenler, insanları daha içten severler. Hayvan dostları mutlu olmayı sevgide ararlar. Hayvanları koruyalım. Hayvanlara eziyet etmeyelim. Hayvanları sevelim. Onlara yardımcı olalım. Hayvanları Koruma Günü'nde öğrendiklerimizi yaşam boyu uygulayalım.

Yeryüzünde pek çok hayvan yaşar. Bunların bir kısmı evcilleştirilmiştir. İnsanlarla birlikte yaşarlar. Evcil olmayanlar, başıboş, kontrolsüz dağ, bayır gezer dururlar.
Hayvanların insanlara faydaları çoktur. Onlardan et, süt, yumurta, yağ, peynir, bal, sucuk gibi besinler elde ederiz. Bazı hayvanların gücünden yararlanırız. Bazılarının derisinden, tüyünden, gübresinden faydalanırız.

Evin kedisi evdeki zararlı böcekleri ve fareleri yakalar. Köpek evimizi ve hayvanlarımızı korur, bize bekçilik yapar. Tavuğun yumurta ve etinden, horozun sesinden, tüyünden ve etinden faydalanırız. At, eşek ve katır gibi hayvanların gücünden faydalanırız, yüklerimizi taşırlar, arabalarımızı çekerler, bizi de taşırlar. Manda, inek, koyun bize süt, et verir. Öküz tarlamızı, harmanımızı sürer, arabamızı çeker.

Bilim adamları hayvanlar üzerinde deneyler yaparlar. İnsanlık için faydalı olacak buluşlarını bu deneyler sonunda ortaya çıkarırlar. Hayvanların bu bakımdan insana faydası vardır.
Bize pek çok faydaları olan hayvanları biz de sevelim ve koruyalım. Onları rahatsız etmeyelim. Yaralı ve hasta olanları hemen veterinere götürelim. Hayvanlara iyi bakıp besleyelim.

Her yıl Ekim ayının 4. günü "Hayvanları Koruma Günü" olarak kabul edilmiştir. O gün gelince okullarda, radyo ve televizyonlarda hayvanların faydaları üzerinde konuşmalar yapılır. Hayvanlara karşı nasıl davranılması gerektiği anlatılır.

HAYVANLARIN KORUNMASI İÇİN NELER YAPALIM?

* Zor durumda kalmış hayvanları koruyalım. Onların bakımına yardımcı olalım.

* Bakımını üstlendiğimiz hayvanların yiyeceklerini, içeceklerini düzenli verelim. Aşılarını zamanında yaptıralım.

* Hayvanlara eziyet edilmesi insanlıkla bağdaşmaz. Öte yandan bu davranış yasalarımıza göre suçtur. Bu suçu işleyenleri uyaralım.

* Kuşların, karıncaların yuvalarını bozmayalım. Yumurtalarını almayalım. Avlanma mevsimi dışında kesinlikle av hayvanlarını avlamayalım.

* Hayvanları korkutmayalım, ürkütmeyelim. Onlara şakadan da olsa eziyet etmeyelim.

* Bakamayacağımız hayvanları eve almayalım. Biz almazsak belki bakabilecek biri alır.

* Yiyecek artıklarımızı, özellikle ekmeği, çöplüğe atacağımıza yakınımızda bulunan hayvan besleyicilerine verelim.

* Sapanla kuş avlamayalım. Avlamak isteyenlere engel olalım.

*HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ KONUŞMA METNİ*


SEVGİLİ ARKADAŞLAR!
Hayvanların, insan yaşamında büyük önemi vardır. İlk evcilleştirilen hayvanın köpek olduğu sanılıyor. Sonraki zamanlarda ise koyun, keçi, at, boğa, tavuk ve kedi gibi hayvanlar evcilleştirilmiştir.
Her canlının, doğadaki dengenin korunmasında bir rolü vardır. Soyları bilinçsizce tüketilen canlılardan sonra, doğada büyük sorunlar yaşanmaya başlamıştır. Artık günümüzde, nesilleri tükenmekte olan hayvanları korumak için büyük gayretler gösterilmektedir.

Sevgili arkadaşlar! Hayvanlara işkence yapmak bir insanlık suçudur. Hayvanlara acımayanların, insanlara hiç acımayacağını söylüyor bilim adamları. Zor durumda kalmış hayvanlara mutlaka yardım etmeliyiz. Kuşların, karıncaların yuvalarını bozmak, yumurtalarını almak çok kötü bir davranıştır. Hayvanları korkutup ürkütmek, sapanla kuş vurmak, şakadan da olsa istemedikleri gibi davranmak da çok kötüdür. Bakımını üstlendiğimiz hayvanların yiyeceklerini, içeceklerini düzenli vermeli, aşılarını yaptırmalıyız. Yiyecek artıklarını, hayvanlara veya hayvan besleyicilerine vermeliyiz.

Hayvanlara daha iyi davranılmasını sağlamak isteyen İngiliz hayvan severler, 1822 yılında bir araya gelerek “Hayvanları Koruma Birliği”ni kurdular. Hayvanları koruma amacıyla yurdumuzda açılmış olan ilk dernek, 1908 yılında kurulmuş olan “Hayvanları Koruma Derneği”dir. Dünyadaki hayvan koruma derneklerinin bir araya gelerek oluşturdukları “Dünya Hayvanlarını Koruma Federasyonu”, 1931 yılında yaptığı toplantıda, 4 Ekim gününü “Hayvanları Koruma Günü” olarak ilan etti.

Hayvanları Koruma Günü’nün amacı; hayvanlara karşı sevgi ve acıma duyguları uyandırmak, onları korumak ve haklarına saygı duyulmasını sağlamaktır.

Hayvan sevgisi, insandaki yardımlaşma, iyilikseverlik ve sevgi gibi duyguları geliştirir.
Bugün bir hayvanı sevindirmeye ne dersiniz?
Hoşça kalın, sevgiyle kalın!
 

*HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ OKUMA PARÇASI*

BONCUK
Bir sabah annem bana güzel bir müjde verdi:
- Zeynep, sana güzel bir haberim var. Senin de bir kedin olacak!
Aylardır beklediğim bu müjdeyi duymamla, can sıkıntım birden kayboldu.
Nasıl da canım sıkılıyordu. Yaz tatili nedeniyle okula gitmediğim için bütün gün evdeydim. Sabah geç kalkıyor, akşamı zor ediyordum. Günler geçmek bilmiyordu. Beni oyalayacak bir şey istiyordum.

Demek artık benim de besleyip bakacağım, bana ait, güzel bir kedim olacaktı.

Bütün gün, annemden bu kedi konusunu tekrar tekrar anlatmasını istedim.

Beni mutlu etmekten kendisi de mutlu olan annemi dinliyordum.

— Bugün, Adapazarı’ndan teyzenle telefonda görüştüm. Komşuları Hatice Hanım’ın Minnoş isimli kocaman siyah bir kedisi varmış. Hatice Hanım’ın uzun bir süre, evinden ayrılmaları gerekiyormuş. Dolayısıyla Minnoş’u teyzeme bırakmak istemiş. Teyzen de, zaten biliyorsun, kedileri çok sever. Kabul etmiş.

Annemin sözünü tamamlamaya fırsat vermeden olanca sesimle:

- Anne, anne Minnoş’u almaya ne zaman gideceğiz? Diye haykırdım.

Benim bu kadar sevineceğimi bilemeyen annem hayretle gözlerini açarak;

- Dur kızım, diye seslendi. Minnoş’u değil, onun yavrusunu alacağız.

Daha sonra annem Minnoş’u anlatmaya devam etti:

- Minnoş, teyzenlere gelince suskunlaşmış. Sevdiklerinden ayrılan insanlar gibi sessiz ve garip olmuş. Zavallı hayvan, bir hafta sonra doğuracakmış. Karnı koskocamanmış.

Annemin uzun süren bu anlatımı bir yandan beni meraklandırıyor, diğer yandan sıkıyordu. Duramadım, yine sordum:

- Anne Minnoş’u ne zaman alacağız?

Annem sabırla başını sallarken;

- Anlatıyoruz ya, dedi. Sonra şöyle devam etti:

- Minnoş birkaç gün sonra yavrularını dünyaya getirmiş. Küçücük, minicik dört yavru kedi. Minnoş, bir yandan minik yavrularını beslerken, öte yandan, bazı garip davranışlarda bulunuyormuş.

Bir gün teyzen, “Miyav miyav” diye bağıran minik yavruların sesi üzerine merakla küçük odaya girmiş. Bir de ne görsün, Minnoş yok... “Minnoş! Minnoş!” diye seslenmiş. Ama onu bulamamış. O sırada kapı çalınmış. Teyzen kapıyı açtığında, kapıda komşularının oğlu Küçük Ömer’i görmüş.

Ben merakla annemin anlattıklarını dinliyordum.

“Ömer, Teyzen’e kötü bir haber vermiş. İri yarı bir adamın Minnoş’u arabasına atıp götürdüğünü söylemiş.

Annem:

- Herhalde zavallı Minnoş gerçek sahibini özleyip dışarı çıkmış olmalı, dedi. Hain bir adamın kendisini çalacağını ne bilsin?

Minnoş’un kaçırılışına üzülmüştüm. Ama aklım Minnoş’un minik yavrularındaydı.

Teyzem bu yavrulardan birini bize verecekti. Artık anneleri olmayan minik kedilerden birini ben, diğer üçünü ise Ömer, Mürşide ve Ünzile büyütecekti.

Nihayet beklenen gün gelmişti. Ailece Teyzemlere tatile gidecek, Ankara' ya gelirken de yavru kediyi getirecektik.

Yol, bir türlü geçmek bilmiyordu.

Akşam saatlerinde Adapazarı’na vardık. Teyzemleri evde bizi merak içinde beklerken bulduk.

Günlerdir özlediğim minik kedimize koştum hemen. Bir de ne göreyim? Dört minik yavru! Değişik renklerde minicik dört kedi birbirlerine sokulmuş miyavlıyorlardı.

Ben, ağabeyim Emre, annem ve babam, teyzemlerle birlikte bu güzel manzarayı seyrediyorduk. Bir süre sonra teyzemin kızı Ünzile, elinde dört biberonla birlikte geldi. Biberonları aramızda paylaştık. Küçük yavrulara biberonlarla süt vermeye, onları doyurmaya başladık. Onların biberonlarla süt içişlerini seyretmek ne güzeldi! Önümüzde birbirine sarılmış dört minik kedi, ellerimizde dört biberon... Onları doyurmanın zevkiyle neşeliydik.

Tatil günlerinin ne kadar çabuk geçtiğini bilirsiniz.

Tatilimizin bitmesine birkaç gün kala Ankara’ya döndük.

Nüfusumuz artmıştı. Artık altı kişilik bir aileydik. En küçük canlımız, evimizin yeni misafiri Boncuk’tu.

Günlerimiz Boncuk’la geçiyordu. Onu sütle beslemek, severek uyutmak, onun sesi ile uyanmak...

Bal rengi gözleri, minicik pembe ayakları, yumuşacık, bembeyaz tüyleri ile Boncuk hayatımızın bir parçasıydı.

Kimi akrabalarımızın, komşularımızın kedi sevmemelerini bir türlü anlayamıyordum. Bu güzel, bu sevimli, bu evcil yaratıklar nasıl sevilmezdi!

Annem bir ara Ebu Hüreyre adlı bir sahabenin kedileri çok sevdiğini, bu nedenle de “kedicik babası” anlamına gelen Ebu Hüreyre lakabıyla anıldığını söylemişti. İşte, o günden beri kedi sevgim daha da artmıştı.

Aradan günler, aylar geçti. Boncuk büyüdü. Onunla oyunlar oynamaya başladık. Bizimle oynarken, elimizi acıtmadan ısırıyor, oyun gereği bizi korkutuyordu. Evimizin mutluluğu onun sevgisiyle daha bir büyümüştü. Pişmiş akciğer, yumurta, dondurma, baklava en sevdiği yemekleriydi. Boncuk’la yalnız evde değil bahçede de oynuyorduk.

Kovalamaca oynarken, tarladan geçen ve kendinden büyük, iri bir köpeği nasıl da kovalamıştı! Evde büyüyen Boncuk, sanırım köpeğin nasıl bir hayvan olduğunu bilemiyordu!

Boncuk, sokakla ilk tanıştığında, otlara korkudan basamıyordu. Tuvalet ihtiyacı geldiğinde, koşa koşa eve geliyor, sonra yine sokağa çıkıyordu.

Bahçedeki oyun sonralarında pencereye çıkarak camı tıklatan Boncuk, günün birinde eve gelmedi.

Ailece merak ettik. Akşam, gece oldu. Boncuk, yine yoktu.

Ertesi gün, kapıyı açtığımızda Boncuk karşımızdaydı. Bir günlük özlemle hepimiz ona sarıldık, o da bizi yaladı durdu.

Günlerdir evimizde bir hareket vardı. Ailece yeni taşınacağımız eve gidip geliyor, yeni evi temizliyor, eşyaları topluyorduk. İşte, o günlerin birinde Boncuk yine bahçeye çıkmıştı. Ben dersimle ilgileniyordum. Saatler geçtiği halde, Boncuk yine eve gelmemişti. Hepimiz meraktaydık. Bütün mahalleyi birkaç gün aradık. Boncuk'a bir şey mi olmuştu? Yoksa o da annesi Minnoş gibi kaçırılmış mıydı, bunu bir türlü çözemedik.

Evimize ayrı bir neşe katan Boncuk, bembeyaz, yumuşacık tüyleri, bal rengi gözleri, sevimli yüzü ile gözümün önünden gitmiyordu.

Onunla ne kadar güzel oyunlar oynardık. Can sıkıntısı içerisinde somurttuğum sıralarda oyunbaz tavırlarla yanıma gelip ayaklarımı, ellerimi acıtmadan ısıran, tırnaklarını içine çekerek tokalaşan, önüne atılan bir kâğıt topağı, bir ip yumağı ile oynayan, sinek avlamaya çalışan Boncuk’un yokluğunda onu ne kadar çok sevdiğimizi bir kere daha anladık.

— Acaba Boncuk, bizim evden taşınmamızı mı istememişti? Bu isteğini bizden önce evi terk ederek mi göstermek istemişti?

Kim bilir!

Şimdi nerede bir kedi görsem, gözümde Boncuk’un hayali canlanır, onu özlemle hâlâ beklerim.

Rıfkı Kaymaz

*HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ GÜZEL SÖZLER*
* Arı bal alacak çiçeği bilir.
* Hayvanlar en uysal dostlarımızdır.
* Hayvanlar sevildiğini bilir.
* Karıncadan ibret al, yazdan kışa hazırlan.
* Kedi beslemeyen, fareleri besler.
* Canlı hayvana işkence edene lanet olsun. (Hadis-i Şerif)
* Yılanlar gibi akıllı, güvercinler gibi saf olun. (hz. İsa)
* Arı da yılan da aynı çiçekten yararlanır. (Metastaise)
* Kuşlar, doğa denen annenin güzel çalgıcılarıdır. (Gavin Douglas)

*HAYVANLARI KORUMA GÜNÜ ŞİİRLERİ*
 

KEDİM
Ne güzel bir kedisin,
Mırıl mırıl edersin.
Gözlerin ateş saçar,
Seni gören fareler kaçar.

Kuyruğunu sallarsın,
Delikleri koklarsın.
Sen de olmazsan eğer,
Evlerde hep fare gezer.

Arife HANCI

TEKİR İLE MİNİK KUŞ

 Tekir kedi acıkmış,
Bir ağaca tırmanmış,
Avını düşünerek,
Beklemeye başlamış.

Biraz sonra kuş gelmiş,
Kediye "cik, cik" demiş,
Tekir ona acımış,
Minik kuşu yememiş.

Ülker ORDU

YARARLI HAYVANLAR

 Çevremizde dolaşır,
Çeşit çeşit hayvanlar.
Bizlere pek çoğunun,
Sayısız yararı var.

Kedi, fare yakalar,
Bazen de eğlendirir.
Kuşlar ötüşleriyle,
İç açar, neşe verir.

Sadık köpeklerimiz,
Bekçidir bahçemizde.
Kümes hayvanları çok
Yarar, beslenmemize.

İnek, koyun süt verir,
Doyarız etleriyle.
Koyun, keçinin yünü,
Bizi ısıtır böyle.

At, sığır, keçi de pek,
Faydalı yaratıklar.
Bir de deniz ürünü,
Taze, güzel balıklar.

Vefa ÇAĞAN

GÖÇMEN KUŞLAR
Gittiniz hep dizi dizi,
Bıraktınız ülkemizi,
İlkbaharda gene gelin,
Unutmayın sakın bizi.

Gelmeden kış, yağmadan kar,
Gidin, gidin güzel kuşlar,
Uzak güney illerinde,
Bol yiyecek, bol güneş var.

Türkülerle gidersiniz,
Kim gösterir size yol, iz?
Ürkütmez mi kalbinizi,
Yüce dağlar, coşkun deniz?

Gökte olup sıra sıra,
Kayboldunuz ufuklarda,
Göçmen kuşlar, güzel kuşlar,
Yine gelin ilkbaharda!

Zeki TUNABOYLU

RENGİN
Beyaz kedim,
Siyah kedim,
Sarı kedim,
Adı "Rengin" olsun dedim.

Rengin ablamın adıdır;
O şimdi kızacak bana,
Fakat öğretmenim söyledi ya?
Rengin demek renkli demek,

Bunda ne var gücenecek?
Lâkin ablam,
Rengin ablam.
Hain ablam.

Sofra başında dün akşam,
Astı bana çehresini.
Belki biraz hakkı vardı,
Çünkü Rengin onun adı,

Fakat ne var gücenecek;
Rengin demek, renkli demek;
Benim kedim de üç renkli,
Hem de benekli.

Beyaz kedim,
Siyah kedim,
Sarı kedim,
Adı "Rengin" olsun dedim.

Tevfik FİKRET

LEYLEK
Akşam oldu, sen de yuvana döndün
Ayrı ayrı doyurdun yavrularını.
Artık rahatsın Hacı Leylek
İstediğin gibi takırdatabilirsin gagalarını!
Hep yollarda mı geçecek ömrün?
Yazın burda,
Kışın başka yerdesin.
Yuvandan ayrılacağın için mi
Böyle düşüncelisin?
Nasıl dayanıyor o uzak yola
Zayıf vücudun ,
İnce, uzun bacakların?
Söyle hangi memlekette geçirecek
O güzelim yazı, yavruların?
Yalnız biz değiliz seni seven
Bak, ne kadar üzülüyor gidişine
Şu çiçekten çiçeğe konan kelebek.
Baharı erken getir bahçemize
Olmaz mı Hacı Leylek?

Şükrü Enis REGÜ

KUŞLARLA
Kuşlar uçar,
Ben koşarım;
Onların kanatları var,
Benim kanadım kollarım.
Kuşlar kanadını çırpar,
Ben de kolumu sallarım…
Uçun kuşlar, uçun kuşlar;
Hepinizle yarışım var!

Uçtu kuşlar,
Bende koştum;
Koştum yarı yola kadar;
Ta önüme bir uçurum
Çıktı, orda kaldım naçar.
Yoo, çekemem öyle kurum!
İsterseniz, haydi tekrar
Yarışırız… Uçun kuşlar!

Tevfik FİKRET

SERÇELER
Bir gün gelir, geçer bu geceler
Tırtıllar tırmanır yapraklara

Damla damla sızmaz dudaklara
Kalbin kaynağından bu heceler

Alnı işleyerek düşünceler
Gözyaşı döker zambaklara

Ve üşüşür olgun başaklara
Akşamın dallarından serçeler.

Ahmet Muhip DIRANAS

KUZUM
Mini mini bir kuzum var,
Çayırlarda gezer oynar.
Hep arkamdan koşar, gelir,
Yaramaz pek neşelidir.

Yanından ayrılsam biraz,
Hemen yanık yanık meler.
Kırdaki otlara doymaz,
Daha ister neler neler.

Şeker, arpa, fıstık, üzüm,
Çokbilmiştir iki gözüm.

Dr. Ali Rıdvan UNAR

KİRPİCİK
Nereden gelmiş, niçin gelmişse,
Bir kirpicik gelmiş sokağımıza.
Herkeste bir merak, bir telaş,
Sorup duruyorlar “Ayol bu da ne?
Bir fenalık yapmasın sakın,
Başını çıkarıyor, bakın, bakın...”

Elbette çıkaracak başını,
Bunda şaşılacak ne var!
Kirpi olduysa n’olmuş sanki
Hep tostoparlak mı dursun,
Hep yeraltında mı otursun,
Onun hakkı yok mu?
Bu sokaktan geçmeye,
Salına salına gezmeye.

Haydi, git yuvana dost kirpicik, haydi git
Hiç korkma.
Bizim olduğu kadar da senindir,
Bu güzel dünya.

Hasan Latif Sarıyüce

KELEBEK

Yel estikçe uçuşan
Yapraklara benziyor.
Durmadan yorulmadan
Daldan dala geziyor.

Kanatları ipektir,
Bozulur dokununca.
Sanki canlı çiçektir,
Açar bahar olunca.

Ben onu çok severim.
Koşup tutmak isterim.
Fakat kaçar yaramaz,
Uçmadan yaşayamaz.

Hasan Ali Yücel

ARILAR

Emdiniz arılarım elma çiçeklerini,
Doldurdunuz bahçenin bütün peteklerini,
Şimdi tutun baharın, tutun eteklerini,
Gökte vızıldayarak uçun, uçun arılar.

Beyaz beyaz dallara, çiçeklere kondunuz,
Tepelere çıktınız, ovalara indiniz,
Bir bu çiçekten emip, bir bu ota döndünüz,
Haydi tepemden, halka halka geçin arılar.

Böğürtlenler içinde altın bir eviniz var,
Odalarınız sarı sarı balla doldular,
Beni de evinize davet edin bu bahar,
Sofranızda bana da bir yer açın arılar.

Ceyhun Atuf Kansu

BALIKLAR

Şaşıyorum şu küçük balıklara.
Nasıl yaşıyorlar denizde
Böyle ömürlerinin sonuna kadar?
Hiç merak etmiyorlar mı yeryüzünü,
Doğan ayı, batan günü?
Sudan başka yer bilmiyorlar,
Ne mevsimlerin değiştiğinden,
Ne günlerin geçtiğinden haberi var.
Kıskanıyorum şu ufak balıkları:
Onların bizim gibi
Ne eli, ne ayağı var!

Şükrü Enis Reg

GÜVERCİNİM

Bulutlardan mı aldın,
O bembeyaz rengini?
Güvercinim al getir,
Bize uzat engini.

Hu diyerek kulak ver,
Yıldızların sözüne.
Beyaz güvercinim uç!
Masmavi gökyüzüne.

Birlikte kanat vurun,
Uçuşun dizi dizi!
Güvercinim taşıyın,
Göklere sevgimizi.

Sevgimiz gök çiçeği,
Kokusu mis, rengi ak.
Güvercinim al beni,
Uçur, maviye bırak!

Rıfkı Kaymaz

YAVRU KUŞ

Yuvasından aldığın şu zavallı yavru kuş
Annesini bekliyor, yemek getirsin diye;
“Yavrum benim!” diyerek kendine versin diye.
Bu evde sen olmazsan ben de çok üzülürüm;
Hasta olur yatarım, yok belki de ölürüm.
Yavru kuşun annesi yuvasına dönünce
Yavrusunun yuvada yokluğunu görünce
Üzülmez mi? A benim güzel oğlum, bir tanem
Koy şunu yuvasına!
— Benim kuşum bu, vermem!
Biraz önce çatıdan alıp eve getirdim.
—Biliyorum güzelim, çatıda seni gördüm.
Bu ev bizim yuvamız, çatısı da kuşların.
Çocuksun bugün ama elbet senin de yarın
Bir evin olacaktır. Biri izinsiz girsin
Her şeyini alıp da götürsün ister misin?
— Hayır, istemem, hatta girenleri döverim!
— Ya bu kuşun annesi insan olsa ne derim?
Oğlumuz evinize girmiş denir mi? Ayıp!
Şimdi o zavallı kuş: “Küçücük yavrum kayıp.
” Diye üzülür - Üzülmesin bana ne!
—Ah oğlum, yavrusuna dayanır mı hiç anne?
Öyle sevgi vermiş ki Rabbimiz annelere
Bin defa kalbi durur üzgün görse bir kere
Onun için anneye karşı gelmek çok günah;
Annesini sevmeyen kimseyi sevmez Allah...
Yavruyu yuvasına koy, annesi sevinsin.
Zavallının gönlünde çalkanan acı dinsin.
Anneler yavrusunu her şeylerden çok sever.
Haydi, oğlum, yavruyu götür annesine ver.
— Olur anne. — Çok yaşa benim güzel çocuğum!
Güzel oğlum, bir tanem, akıllı yavrucuğum!

Bilal Coşkun (Yavru Kuş, MEB Yayını)